April 2009, Houston Texas
De grote verhuiswagen wordt gelost. Al snel dienen de eerste Amerikaanse buren zich aan met zelfgemaakte brownies om ons welkom te heten.
Ik verdenk ze er eigenlijk van alleen even te willen zien hoe het huis van hun beste vriendin er inmiddels uitziet. Ze zullen zich vast enigzins zorgen hebben gemaakt nu er een week lang schilders bezig zijn geweest en er er zo’n saaie Europese inrichting binnen wordt gereden. Zoals verwacht krijg ik alleen complimenten over de gekozen kleuren, het wit maken van de keuken en ons sobere meubilair. Dat is dus wat ze bedoelen met de beleefdheid van Amerikanen.Ik vind het eigenlijk wel prettig!
Ze zijn nog maar net uitgezwaaid of de volgende buurvrouw dient zich aan. Ik bedenk me net dat die vriendelijkheid eigenlijk helemaal niet zo handig is op de dag van je verhuizing maar dat zal ze aan mij niet merken. De buurvrouw slaat haar ogen neer: “I am really sorry but I’ve got a rather embarrassing question for you”
Tranen schieten in haar ogen. “My husband lost his job and it would be a real big help if we could have your empty moving boxes”.
Shoot, daar sta je dan met je decadente huis en 7 man personeel om alles uit te laden. Tuurlijk mag ze alles van me hebben maar ik voel me behoorlijk slecht de rest van de dag.
Vanaf dat moment gaat er dan ook geen doos verloren maar worden ze allemaal zorgvuldig opgevouwen voor de buurvrouw. Als ze een paar dagen later met haar man de dozen komt halen begint mijn dochtertje te huilen. “Ik wil niet dat ze onze dozen meenemen. Ik vind ze zo leu-eu-eu-euk”
Ik leg haar uit dat de buurman zijn werk is kwijtgeraakt en nu niet genoeg geld meer verdient om zijn huis te kunnen betalen. Dat ze daarom het huis moeten verkopen en het heel fijn vinden om in elk geval gratis aan dozen te kunnen komen. “Het is toch juist fijn om iets te kunnen doen voor een ander die het zo hard nodig heeft?”
Even is het stil. Dochterlief laat het duidelijk even bezinken…
“Wist hij echt niet meer waar zijn werk was?”
myramadeleine.com 